Λίγες από τις στιγμές αυτές καταφέρνουν να περάσουν το συναίσθημα και την ομορφιά που μας αποκαλύπτεται στις φωτογραφικές μας απόπειρες. Το μετείκασμα της μαγικής στιγμής, όταν το πνεύμα μετασχηματίζει το μετέωρο σε ζωγραφιά στον νού, αφήνει σχεδόν πάντα την πικρή γεύση της ανεκπλήρωτης προσδοκίας, όταν ανοίγουμε τα μάτια και αντικρίζουμε το αποτέλεσμα στο-τρόπος του λέγειν-χαρτί . Οι μηχανές φευ! δεν έχουν ψυχή και συναίσθημα. Επιμένουμε εμείς στης παρόρμησης την επιταγή  και τρέχουμε το κατόπιν της με την ελπίδα, πως η επόμενη λήψη δεν μπορεί βρε αδελφέ θα ΄ναι η μοναδική, η απόλυτη λήψη. Μοιάζει κάπως με τον Σισύφειο μύθο και την εμμονική του προσκόλληση στην αέναη προσπάθεια. Δεν μπορεί, κάποια μέρα μια όμορφη ανατολή με το αιμάτινο στέμμα του ουρανού θα στέψει και την δική μας ολοκλήρωση και θα δώσει προοπτική στην πεζή θεώρηση των πραγμάτων. Αυτό το κυνήγι του ονείρου είναι που σηματοδοτεί εν τέλει το νόημα της ζωής, σε όλες τις εκφάνσεις της και μείς ταπεινοί υπηρέτες του, μένουμε με την ελπίδα και τις μηχανές στα χέρια.

 Εσείς εν τέλει, θα είστε οι κριτές της απόπειρας μας.