Εξώφυλλο: Λευτέρης Παπαγιαννούλης
Κείμενο: Χάρης Πουρουζίδης
Το project «Ίχνη Ζωής» ξεκινά από μια απλή παρατήρηση: η ανθρώπινη παρουσία συνεχίζει να μιλά μέσα από τα πράγματα που αφήνει πίσω της. Ένας άδειος χώρος ίσως να κουβαλά περισσότερη ιστορία από ένα γεμάτο. Το φωτογραφικό αυτό εγχείρημα γεννήθηκε από την επιθυμία να ακούσουμε τις σιωπές των αντικειμένων, να παρατηρήσουμε τα απομεινάρια μιας καθημερινότητας που σταμάτησε απότομα ή απλώς ξεθώριασε στον χρόνο.
Χάρης Πουρουζίδης
Δεν αναζητούμε πρόσωπα, αλλά τα σημάδια τους. Αυτά τα μικρά θραύσματα της καθημερινότητας έγιναν οι πρωταγωνιστές μας. Στην πραγματικότητα δεν φωτογραφίζουμε αντικείμενα, αλλά την ίδια την παρουσία που υπήρξε εκεί πριν χαθεί. Η εικόνα γίνεται μαρτυρία της απουσίας – και τελικά, μαρτυρία της ανθρώπινης ύπαρξης.
Δημοσθένης Γαρατσίδης
Τα «Ίχνη Ζωής» δεν είναι μια ωδή στη μελαγχολία αλλά στην αξιοπρέπεια της μνήμης. Σε μια κοινωνία που τρέχει, που συχνά διαγράφει το χθες για να υμνήσει το αύριο, η ματιά αυτή στέκεται επίμονα στο περιθώριο. Εκεί όπου οι άνθρωποι έζησαν, αγάπησαν, εργάστηκαν, αλλά τώρα έχουν χαθεί από το κάδρο. Αυτό που μένει είναι το σιωπηλό τους αποτύπωμα. Και μέσα από αυτό, ίσως μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τι σημαίνει «να ζεις».
Λίνα Κοντόζογλου
Κοινωνικά, το έργο αυτό είναι κι ένας καθρέφτης. Σε κάθε φωτογραφία υπάρχει το ερώτημα: ποιοι είναι αυτοί που έφυγαν; Τι ιστορίες κουβαλούσαν; Γιατί κάποια δωμάτια μένουν κλειδωμένα και ξεχασμένα; Η φωτογραφία δεν δίνει απαντήσεις, αλλά γεννάει ερωτήσεις που αγγίζουν την καρδιά. Είναι μια υπενθύμιση πως η ζωή δεν αφήνει μόνο μνημεία και κατορθώματα, αλλά και ταπεινά ίχνη: ένα ποτήρι στο κομοδίνο, μια φθαρμένη πόρτα, μια σκιά στον τοίχο.
Λευτέρης Παπαγιαννούλης
Το πιο συγκλονιστικό ίσως είναι πως μέσα από αυτά τα αντικείμενα, οι άνθρωποι επιστρέφουν. Δεν τους βλέπουμε, αλλά τους νιώθουμε. Είναι εκεί στο κενό της καρέκλας, στον καπνό που δεν υπάρχει πια, στο βιβλίο που έμεινε μισάνοιχτο. Το project μας προσκαλεί να κοιτάξουμε προσεκτικά, να σταθούμε σε ό,τι θα προσπερνούσαμε βιαστικά, και να καταλάβουμε πως η ανθρώπινη ιστορία γράφεται όχι μόνο με πρόσωπα αλλά και με ίχνη.
Γιώργος Τζημαγιώργης
Το project «Ίχνη Ζωής» είναι μια πρόσκληση να δούμε αλλιώς. Να σεβαστούμε αυτό που μένει πίσω, να αφουγκραστούμε τη γλώσσα των πραγμάτων. Γιατί τελικά, εκεί που ο άνθρωπος λείπει, η μνήμη ανασαίνει πιο δυνατά. Και η φωτογραφία γίνεται γέφυρα ανάμεσα στο παρόν και στο άυλο παρελθόν, εκεί όπου η απουσία δεν είναι κενό, αλλά η πιο εύγλωττη μορφή παρουσίας.
