Ο δρόμος όμως είχε άλλα κατά νου και μείς χαράζοντας ρότα βόρεια  με ένα κενό  στην καρδιά που αργότερα βαφτίστηκε ενοχή, τον ακολουθήσαμε, μέχρι που το Αργυρόκαστρο φάνηκε να δεσπόζει στον ψηλό του θρόνο με τις πέτρινες στέγες των αρχοντικών του να ασημίζουν στην ποδιά του. Είχαμε να τηρήσουμε την υπόσχεση από την πρώτη φορά που πατήσαμε εκεί το πόδι μας για μια εις βάθος γνωριμία και πιστοί στις επιταγές της, ξεκινήσαμε κυριολεκτικά από τα  έγκατα της,  με ένα ρίγος στους αυχένες που κάποιοι το απέδωσαν στην υγρασία και άλλοι πιο αλαφροίσκιωτοι, στους χθόνιους θεούς που ταράξαμε την ησυχία τους. 

Η πραγματικότητα όμως, περιέγραφε ένα υποχθόνιο εφιάλτη σκαμμένο στα ριζά του βράχου κάτω ακριβώς από το μεγαλοπρεπές κάστρο, που η παράνοια ενός εμμονικού το έφερε σε πέρας, με την καταναγκαστική εργασία  πολιτικών κρατουμένων που δεν έμεινε κανείς τους ζωντανός να μαρτυρήσει και κάτω ακριβώς από την μύτη του υπόλοιπου ανυποψίαστου πόπολου. «Άλλα τέσσερα τέτοια αντιπυρηνικά bunker έχτισε ο Χότζα…» μας μαρτύρησε ο συμπαθέστατος νεαρός ξεναγός, καθώς μας εφιστούσε την προσοχή στα χαμηλώματα των τσιμεντένιων διαδρόμων. 

Το εντυπωσιακό ήταν πως κάθε τρείς μήνες άλλαζε όλη η τροφοδοσία του λαγουμιού, γιατί έπρεπε λέει, να είναι φρέσκια γι αυτούς που προορίζονταν να επιζήσουν, μην και ξεμείνει η ανθρωπότητα από τέτοια φωτεινά μυαλά, την ίδια ώρα που ο λαός απ΄έξω λιμοκτονούσε περιδεής και περιθωριοποιημένος. Θέλεις τα ουρλιαχτά της ιστορίας που αντιλαλούσαν στους σκοτεινούς διαδρόμους, θέλεις η φρίκη που κατέλυε κάθε προσπάθεια λογικής επεξεργασίας αυτού του ανοσιουργήματος, το φώς στο βάθος του τούνελ αποτελούσε την λύτρωση από το βάσανο της γνωριμίας με τον Λεβιάθαν.