Στροφιλίκι ο δρόμος όπως αρμόζει στις ορεινές περιστάσεις και το χωριό, μάλλον χιονοδρομικός οικισμός για να ΄μαστε ειλικρινείς, μας υποδέχτηκε με κλειστές πόρτες ένεκα που στις 30 του Μάρτη είχε κλείσει το χιονοδρομικό και έναν ουρανό που άγγιζε τις στέγες. Το κρύο περόνιαζε τα ξαφνιασμένα μας αυτιά και μια νιφάδα πέταξε κοροιδευτικά μπροστά μας ίσα για να μας αφήσει ενεούς. Το οίκημα ένα διώροφο πέτρινο κτίσμα με ένα απλόχωρο σαλόνι και σοφίτα μας υποδέχτηκε με το τριζοβόλημα του τζακιού να σκορπίζει τις στιγμιαίες μας ανησυχίες. Σε κείνο το σαλόνι γράφτηκαν οι επικές στιγμές του πολέμου ανάμεσα σε μαξιλάρες και καναπέδες. Η φωτογράφηση ήταν η τελική ηττημένη και κάποια απόπειρα από δύο γενναίους, έμεινε ημιτελής καθώς όπως μας είπαν χιόνιζε έξω και θερμοκρασία φλερτάριζε με το μηδέν. 

Η επόμενη μέρα ήταν λευκή και ‘μείς βαλθήκαμε να αναπληρώσουμε σε ενσταντανέ ότι δεν προλάβαμε την προηγουμένη. Το χιόνι ανέβαινε εντωμεταξύ και γρήγορα αποχωρήσαμε με το φόβο του αποκλεισμού μπροστά μας. Το Τέτοβο από ψηλά ήταν πιο όμορφο απ΄ότι χαμηλά και γρήγορα πήραμε το δρόμο προς τα Σκόπια. Μια στάση ακόμη, είπε ο Δήμος και όντως μια φορά σταματήσαμε στα δυτικά περίχωρα της πρωτεύουσας μπροστά στο πιο εντυπωσιακό και καλά διατηρημένο Ρωμαϊκό, κατ΄άλλους Βυζαντινό, υδραγωγείο. Με μεγάλο μήκος, αναπτυγμένο σε άξονα ανατολικά-δυτικά σε άφηνε άφωνο με τα επιτεύγματα της αρχιτεκτονικής των προηγούμενων πολιτισμών. Άφωνοι μείναμε και μείς με τα κομμάτια του τωρινού πολιτισμού ατάκτως ερριμμένα σε κάθε γωνιά του τόπου που δήλωναν με απαξιωτικό τρόπο την κυρίαρχη αντίληψη που έχουμε για το περιβάλλον. Οι φωτογραφίες ήθελαν ειδική μαεστρία για να κατορθώσουν να αποτυπώσουν το αρχαίο σπάραγμα χωρίς βέβηλα απορρίματα.