Κείμενο: Δημοσθένης Σεϊταρίδης
Φωτογραφία Εξώφυλλου: Παντελής Αϊναλής
Μάιος 2021. Lockdown.
Covid19. Selftest. Rapidtest.
Πολλές ξενικές λέξεις είχαν μπει βίαια στη ζωή μας. Ο εγκλεισμός μας είχε επηρεάσει όλους. Η ανάγκη για καθαρό αέρα, για ανθρώπινη επαφή αλλά και για το αγαπημένο μας hobby, τη φωτογραφία μεγάλη! Και τι κάνουμε στην ομάδα μας! Παίρνουμε για άλλη μια φορά τα όρη, τα άγρια βουνά. Προορισμός η οροσειρά των Πιερίων. Στόχος η κορυφή «Αβδέλλα» στα 2120μ. και η γραφική τοποθεσία «Μπάρα» στη δυτική πλευρά της οποίας φωλιάζει το Ορειβατικό Καταφύγιο του Σ.Ε.Ο. Κοζάνης.
Σαββατόβραδο διαδικτυακά συζητιούνται οι τελευταίες οδηγίες και δίνονται από τους πιο έμπειρους συμβουλές για ένδυση, υπόδηση και φωτογραφικό εξοπλισμό.Κυριακή αχάραγα ξεκινάμε οδικώς για την Άνω Μηλιά. Αν και αγουροξυπνημένοι η χαρά μας που είμαστε πάλι μαζί είναι μεγάλη. Τα αυτοκίνητα θυμίζουν σχολική εκδρομή, με γέλια, πειράγματα και ανέκδοτα υπό τους ήχους των Led Zeppelin. Το πρώτο φως της ημέρας μας βρίσκει να έχουμε σταθμεύσει τα αυτοκίνητα και να ετοιμαζόμαστε για την ορειβασία. Όλοι ήμαστε πανέτοιμοι.
Με ηθικό ακμαιότατο ξεκινάμε την πεζοπορία διασχίζοντας υπέροχα δάση μαύρων και κόκκινων πεύκων. Στα δεξιά μας αντικρίζουμε την κορυφή Κτένι και στις απέναντι πλαγιές το Καταφύγιο Σαρακατσάνα και τις κορυφές Αρβανίτης, καθώς και το Μικρό και Μεγάλο Λεπούσι.
Σε λίγο βγαίνουμε στα αλπικά λιβάδια. Το παχύ πράσινο χορτάρι και τα αγριολούλουδα κυριαρχούν. Πριν την κορυφή Τούφες Καραγιώργη κάνουμε μικρή παράκαμψη και στο χείλος του γκρεμού θαυμάζουμε το τοπίο. Απέναντι μας ο πολύπτυχος και χιονοσκεπής Όλυμπος. Στο βάθος η πεδιάδα της Κατερίνης και ο Θερμαϊκός. Κανείς μας δε μιλάει! Αφουγκραζόμαστε τους ήχους της φύσης και οσφραινόμαστε τα λεπτά αρώματα των αγριολούλουδων. Οι φωτογραφικές μας μηχανές παίρνουν φωτιά από τα κλικ που διαδέχονται το ένα το άλλο. «Άντε παιδιά θα βγούμε εκτός χρόνου» φωνάζει ένας από εμάς και συνεχίζουμε τη πορεία μας
Μάιος 2021. Lockdown. Covid19. Selftest. Rapidtest.
Πολλές ξενικές λέξεις είχαν μπει βίαια στη ζωή μας. Ο εγκλεισμός μας είχε επηρεάσει όλους. Η ανάγκη για καθαρό αέρα, για ανθρώπινη επαφή αλλά και για το αγαπημένο μας hobby, τη φωτογραφία μεγάλη! Και τι κάνουμε στην ομάδα μας! Παίρνουμε για άλλη μια φορά τα όρη, τα άγρια βουνά. Προορισμός η οροσειρά των Πιερίων. Στόχος η κορυφή «Αβδέλλα» στα 2120μ. και η γραφική τοποθεσία «Μπάρα» στη δυτική πλευρά της οποίας φωλιάζει το Ορειβατικό Καταφύγιο του Σ.Ε.Ο. Κοζάνης.
Σαββατόβραδο διαδικτυακά συζητιούνται οι τελευταίες οδηγίες και δίνονται από τους πιο έμπειρους συμβουλές για ένδυση, υπόδηση και φωτογραφικό εξοπλισμό. Κυριακή αχάραγα ξεκινάμε οδικώς για την Άνω Μηλιά. Αν και αγουροξυπνημένοι η χαρά μας που είμαστε πάλι μαζί είναι μεγάλη. Τα αυτοκίνητα θυμίζουν σχολική εκδρομή, με γέλια, πειράγματα και ανέκ-δοτα υπό τους ήχους των Led Zeppelin. Το πρώτο φως της ημέρας μας βρίσκει να έχουμε σταθμεύσει τα αυτοκίνητα και να ετοιμαζόμαστε για την ορειβασία. Όλοι ήμαστε πανέτοιμοι ή μάλλον σχεδόν όλοι. Ο Βασίλης αρχίζει να βγάζει το φωτογραφικό του εξοπλισμό από το πορτμπαγκάζ. Και βγάζει, και βγάζει, και βγάζει… ατελείωτα φαινόταν μπροστά στα έκπληκτα μάτια των υπόλοιπων.
«Ρε Βασίλη που θα τα βολέψεις όλα αυτά;» ρωτάει ένας από τους υπόλοιπους!
«Ξέρω κι εγώ;» ακούγεται η φωνή του.
«Και πώς θα τα κουβαλήσεις ρε φίλε»;
«Ούτε αυτό ξέρω!» έρχεται η απάντηση.
Ο Βασίλης είναι σαν αναποφάσιστο παιδί που δεν ξέρει ποιο από τα παιχνίδια του να πάρει μαζί. Μπροστά στο αδιέξοδο και τη χρονική καθυστέρηση, οι υπόλοιποι μοιραζόμαστε στα σακίδια μας μέρος του εξοπλισμού του και ο Βασίλης φορτώνει τον υπόλοιπο στο σακίδιο του. Με ηθικό ακμαιότατο ξεκινάμε την πεζοπορία διασχίζοντας υπέροχα δάση μαύρων και κόκκινων πεύκων. Στα δεξιά μας αντικρίζουμε την κορυφή Κτένι και στις απέναντι πλαγιές το Καταφύγιο Σαρακατσάνα και τις κορυφές Αρβανίτης, καθώς και το Μικρό και Μεγάλο Λεπούσι.
Σε λίγο βγαίνουμε στα αλπικά λιβάδια. Το παχύ πράσινο χορτάρι και τα αγριολούλουδα κυριαρχούν. Πριν την κορυφή Τούφες Καραγιώργη κάνουμε μικρή παράκαμψη και στο χείλος του γκρεμού θαυμάζουμε το τοπίο. Απέναντι μας ο πολύπτυχος και χιονοσκεπής Όλυμπος. Στο βάθος η πεδιάδα της Κατερίνης και ο Θερμαϊκός. Κανείς μας δε μιλάει!
Αφουγκραζόμαστε τους ήχους της φύσης και οσφραινόμαστε τα λεπτά αρώματα
των αγριολούλουδων. Οι φωτογραφικές μας μηχανές παίρνουν φωτιά από τα κλικ που διαδέχονται το ένα το άλλο.
«Άντε παιδιά θα βγούμε εκτός χρόνου» φωνάζει ένας από εμάς και συνεχίζουμε τη πορεία μας
Επόμενη στάση μας η πηγή Αβδέλλα που εκατοντάδες χρόνια τώρα ξεδιψάει διαβάτες. Αρματολοί και κλέφτες, αντάρτες και βοσκοί, ορειβάτες και κυνηγοί, πόσοι και πόσοι δεν ξεδίψασαν από το κρυστάλλινο νερό της. Καθόμαστε να ξαποστάσουμε για λίγο στο κιόσκι . Το ηθικό ακόμη ακμαιότατο. Γέλια, πειράγματα και φωτογραφικά κλικ. Μέχρι που ακούγεται ξανά η γνωστή φωνή…
«Άντε παιδιά πάμε, θα βγούμε εκτός χρόνου».
Επόμενη στάση μας η πηγή Αβδέλλα που εκατοντάδες χρόνια τώρα ξεδιψάει διαβάτες. Αρματολοί και κλέφτες, αντάρτες και βοσκοί, ορειβάτες και κυνηγοί, πόσοι και πόσοι δεν ξεδίψασαν από το κρυστάλλινο νερό της. Καθόμαστε να ξαποστάσουμε για λίγο στο κιόσκι . Το ηθικό ακόμη ακμαιότατο. Γέλια, πειράγματα και φωτογραφικά κλικ. Μέχρι που ακούγεται ξανά η γνωστή φωνή…
«Άντε παιδιά πάμε, θα βγούμε εκτός χρόνου».
Από το κιόσκι ξεκινάει μια απαιτητική ανηφόρα μέχρι και την κορυφή Αβδέλλα. Ανεβαίνουμε με βήμα σταθερό, περνάμε από τις Τούφες Καραγιώργη και συνεχίζουμε την αργή ανοδική πορεία. Τέρμα όμως τα γέλια και οι φωνές. Όλοι κρατούμε δυνάμεις για να βγάλουμε την ανηφόρα. Κάτι τα κιλά που βάλαμε από τον εγκλεισμό, κάτι η κακή φυσική μας κατάσταση, τα πόδια μας βαραίνουν και η ανηφόρα μοιάζει ατελείωτη. Επιτέλους λίγο πριν τη κορυφή Αβδέλλα μια σύντομη στάση για ανάπαυση και φωτογραφίες. Αυτή τη φορά φωτογραφίζουμε το όρος Τίταρο και τα αλπικά βοσκοτόπια που ανήκουν στο Λιβάδι Ελασσόνας.
Λίγο πιο πάνω συναντάμε μια εποχιακή λιμνούλα (μπάρα). Ευκαιρία πάλι για φωτογράφιση και ξεκούραση. Η ομάδα μαζεύεται να ξαποστάσει περιμένοντας τον Παντελή ο οποίος ξαπλωμένος μπρούμυτα στο παχύ φρέσκο χορτάρι και δίπλα από τη λιμνούλα, δίνει την εντύπωση ότι προσπαθεί να φωτογραφίσει με την τεχνική της μακράς έκθεσης. Τα λεπτά περνούν και ο Παντελής φαίνεται ότι ακόμη φωτογραφίζει.
«Πόσο χρόνο έβαλες ρε Παντελή;» ακούγεται μια φωνή!
Καμία απόκριση.
«Παντελή τι ND φίλτρο έβαλες;» αλλά και πάλι τίποτα.
Μέχρι που ακούγεται η φωνή του κάποιου «ρε εσείς αυτός κοιμάται, δε φωτογραφίζει»!
Ξεσπάμε όλοι σε γέλια καθώς ο Παντελής βρήκε έναν έξυπνο τρόπο να πάρει τον απαραίτητο χρόνο για να ανακτήσει δυνάμεις χωρίς να τον ενοχλεί κανείς. Ξανά πειράγματα και γέλια μέχρι που ακούγεται η γνωστή και πλέον εκνευριστική φωνή…
«Άντε παιδιά πάμε, θα βγούμε εκτός χρόνου».
Συνεχίζουμε την πεζοπορία με ενθουσιασμό καθώς μετά την κορυφή Αβδέλλα το μονοπάτι γίνεται ελαφρώς κατηφορικό και διασχίζει λιβάδια γεμάτα με κρόκους, εποχιακές λιμνούλες και χιονούρες.
Ο τελικός μας προορισμός, η λίμνη Μπάρα είναι πλέον κοντά. Η λίμνη βρίσκεται σε ένα μικρό οροπέδιο, στα όρια των 2 νομών. Μπροστά στη θέα της λίμνης η ομάδα για πρώτη φορά διασπάται. Τίποτα δεν μπορεί να μας συγκρατήσει από το να φωτογραφίσουμε το τοπίο. Όταν δε φυσάει, στην ακύμαντη επιφάνεια της λίμνης αντανακλώνται το παρακείμενο ορειβατικό καταφύγιο και οι γύρω βουνοκορφές. Συνεπώς ο καθένας μας προσπαθεί να βρει την καλύτερη οπτική γωνία και να πετύχει το καλύτερο δυνατό κάδρο. Μετά από λίγη ώρα πάει να ακουστεί η γνωστή εκνευριστική φωνή…
«άντε παιδιά πάμε , θα βγούμ….»
«Μη πεις τίποτα, μα το θεό θα σε ρίξω στη λίμνη» ακούγεται μία άλλη φωνή.
Μετά από αρκετή ώρα και πολλά κλικ , η ομάδα συγκεντρώνεται στο Ορειβατικό Καταφύγιο του ΣΕΟ Κοζάνης “Μερκούρης Κυρατσούς” το οποίο είναι κτισμένο στο χείλος του οροπεδίου σε υψόμετρο 1945μ.
Έχει τη δυνατότητα να φιλοξενεί για διανυκτέρευση μέχρι 80 άτομα και να καλύπτει τις ανάγκες τους για φαγητό με κουζίνα που είναι πλήρως εξοπλισμένη. Τα μονοπάτια που καταλήγουν στο καταφύγιο του ΣΕΟ Κοζάνης έχουν αφετηρία το Βελβεντό, το χωριό Καταφύγι, το Χ/Κ Ελατοχωρίου και την Άνω Μηλιά ενώ υπάρχουν πολλές διαδρομές γύρω από το καταφύγιο. Από εδώ η θέα είναι φανταστική! Καταφύγι, Βελβεντός και Σέρβια σε πρώτο πλάνο. Η λίμνη του Πολυφύτου, η Υψηλή Γέφυρα του Αλιάκμονα και η πόλη της Κοζάνη στο μέσο και στο βάθος ένα φανταστικό πανόραμα των βουνών της Μακεδονίας (Καμβούνια , Άσκιο, Βοΐο, Βέρμιο , κλπ). Οι κάρτες γεμίζουν, οι μπαταρίες αδειάζουν και το καθαρό οξυγόνο και το μεγάλο υψόμετρο μας ανοίγουν την όρεξη.
Σε λίγα λεπτά η ομάδα στήνει ένα μεγαλόπρεπο αλπικό πικνίκ με πρωταγωνιστή το τσίπουρο. Εκεί στα 2000 μέτρα περίπου η ομάδα πραγματικά αισθάνεται ελεύθερη. Ο Covid19 μοιάζει σαν ένας εφιάλτης που πέρασε. Οίνος ευφραίνει καρδίαν, το τσίπουρο ακόμη περισσότερο και κάπως έτσι λύνει ακόμη περισσότερο τις γλώσσες μας. Τα ηχοκύματα των φωνών μας αραδιάζουν ανέκδοτα και ιστορίες. Ιστορίες για αρκούδες και αρκουδάκια, για αεροπλάνα που παραλίγο να πέσουν και ιστορίες από το στρατό. Το lοckdown μας είχε επηρεάσει όλους και η ανάγκη να μιλάμε διαζώσης με τους συνανθρώπους μας πολύ μεγάλη. Η ώρα περνάει ευχάριστα και χωρίς να το καταλάβουμε φτάνει η ώρα της επιστροφής. Ανασύνταξη δυνάμεων, έλεγχος εξοπλισμού και όλοι έτοιμοι για αναχώρηση.
Συνεχίζουμε την πεζοπορία με ενθουσιασμό καθώς μετά την κορυφή Αβδέλλα το μονοπάτι γίνεται ελαφρώς κατηφορικό και διασχίζει λιβάδια γεμάτα με κρόκους, εποχιακές λιμνούλες και χιονούρες.
Ο τελικός μας προορισμός, η λίμνη Μπάρα είναι πλέον κοντά. Η λίμνη βρίσκεται σε ένα μικρό οροπέδιο, στα όρια των 2 νομών. Μπροστά στη θέα της λίμνης η ομάδα για πρώτη φορά διασπάται. Τίποτα δεν μπορεί να μας συγκρατήσει από το να φωτογραφίσουμε το τοπίο. Όταν δε φυσάει, στην ακύμαντη επιφάνεια της λίμνης αντανακλώνται το παρακείμενο ορειβατικό καταφύγιο και οι γύρω βουνοκορφές. Συνεπώς ο καθένας μας προσπαθεί να βρει την καλύτερη οπτική γωνία και να πετύχει το καλύτερο δυνατό κάδρο. Μετά από λίγη ώρα πάει να ακουστεί η γνωστή εκνευριστική φωνή…
«άντε παιδιά πάμε , θα βγούμ….»
«Μη πεις τίποτα, μα το θεό θα σε ρίξω στη λίμνη» ακούγεται μία άλλη φωνή.
Μετά από αρκετή ώρα και πολλά κλικ , η ομάδα συγκεντρώνεται στο Ορειβατικό Καταφύγιο του ΣΕΟ Κοζάνης “Μερκούρης Κυρατσούς” το οποίο είναι κτισμένο στο χείλος του οροπεδίου σε υψόμετρο 1945μ. Έχει τη δυνατότητα να φιλοξενεί για διανυκτέρευση μέχρι 80 άτομα και να καλύπτει τις ανάγκες τους για φαγητό με κουζίνα που είναι πλήρως εξοπλισμένη. Τα μονοπάτια που καταλήγουν στο καταφύγιο του ΣΕΟ Κοζάνης έχουν αφετηρία το Βελβεντό, το χωριό Καταφύγι, το Χ/Κ Ελατοχωρίου και την Άνω Μηλιά ενώ υπάρχουν πολλές διαδρομές γύρω από το καταφύγιο. Από εδώ η θέα είναι φανταστική! Καταφύγι, Βελβεντός και Σέρβια σε πρώτο πλάνο. Η λίμνη του Πολυφύτου, η Υψηλή Γέφυρα του Αλιάκμονα και η πόλη της Κοζάνη στο μέσο και στο βάθος ένα φανταστικό πανόραμα των βουνών της Μακεδονίας (Καμβούνια , Άσκιο, Βοΐο, Βέρμιο , κλπ). Οι κάρτες γεμίζουν, οι μπαταρίες αδειάζουν και το καθαρό οξυγόνο και το μεγάλο υψόμετρο μας ανοίγουν την όρεξη.
Σε λίγα λεπτά η ομάδα στήνει ένα μεγαλόπρεπο αλπικό πικνίκ με πρωταγωνιστή το τσίπουρο. Εκεί στα 2000 μέτρα περίπου η ομάδα πραγματικά αισθάνεται ελεύθερη. Ο Covid19 μοιάζει σαν ένας εφιάλτης που πέρασε. Οίνος ευφραίνει καρδίαν, το τσίπουρο ακόμη περισσότερο και κάπως έτσι λύνει ακόμη περισσότερο τις γλώσσες μας. Τα ηχοκύματα των φωνών μας αραδιάζουν ανέκδοτα και ιστορίες. Ιστορίες για αρκούδες και αρκουδάκια, για αεροπλάνα που παραλίγο να πέσουν και ιστορίες από το στρατό. Το lοckdown μας είχε επηρεάσει όλους και η ανάγκη να μιλάμε διαζώσης με τους συνανθρώπους μας πολύ μεγάλη. Η ώρα περνάει ευχάριστα και χωρίς να το καταλάβουμε φτάνει η ώρα της επιστροφής. Ανασύνταξη δυνάμεων, έλεγχος εξοπλισμού και όλοι έτοιμοι για αναχώρηση.
Στα λίγα μέτρα σταματάμε από το εκπληκτικό θέαμα. Ο ουρανός ξαφνικά σκοτεινιάζει. Ένα μεγάλο σύννεφο σέρνεται πάνω στο οροπέδιο, επιχειρεί να σκεπάσει τη λίμνη και να αγκαλιάσει τα πάντα. Το τοπίο γίνεται πλέον ονειρικό. Περπατάμε πλέον μέσα στα σύννεφα σε ένα τοπίο βγαλμένο μέσα από τις ταινίες του Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Οι φωτογραφικές μηχανές ξανά σε λειτουργία και το ένα κλικ διαδέχεται το άλλο χωρίς σταματημό.
– Ρε παιδιά που είμαστε; Πιερία ή Κοζάνη;
– Στον Παράδεισο φίλε είμαστε … στον Παράδεισο!
