Ο δρόμος στο βουνό ακολουθούσε το ανάγλυφο και διέτρεχε όλη την ραχοκοκαλιά του μέσα σε πυκνό δάσος που έπαιρνε απόκοσμη όψη με την πυκνή ομίχλη που εμφανίστηκε από το πουθενά. Από το πουθενά ξεκίνησε και η βροχούλα που γρήγορα απέκτησε ραγδαιότητα και έβαλε σε αυξημένη επιφυλακή τα αντανακλαστικά του οδηγού που απέδειξε για άλλη μια φορά το χαλκέντερο της φύσης του. Τα σύννεφα εξαφανίστηκαν δια μαγείας μόλις αρχίσαμε να κατηφορίζουμε στα δυτικά πρανή της οροσειράς και φάνηκε από μακριά ο λόφος της παλιάς Χιμάρας. Στάση λοιπόν και μείς για ανάσες και φωτογραφική αποτύπωση ενός ιστορικού τόπου που κρατά ζωντανό το Ελληνικό του στοιχείο. Η σύγχρονη πόλη χτισμένη νοτιότερα κατά μήκος της Αλβανικής Ριβιέρας έχει ραγδαία ανάπτυξη γεγονός που πυροδότησε αδυσώπητο πόλεμο συμφερόντων για την εκμετάλλευση της ακτογραμμής, όπως άλλωστε κάθε σύγχρονη κοινωνία επιτάσσει. Μια στάση ακόμη στην αδιάφορη παραλία της Κατερίνης-συγνώμη-της Χιμάρας και ένα μάλλον μέτριο γεύμα ήταν αρκετά, για να μας δώσουν λάκτισμα για την τελική μας κατάληξη. Είχε νυχτώσει αρκετά όταν φτάσαμε κατάκοποι και παρ΄ όλα αυτά, τα ¾ της παρέας βρήκε το κουράγιο για νυχτερινή φωτογράφιση της παράλιας ζώνης των Αγ. Σαράντα.