Κείμενο: Νίκος Κακαγιάς
Φωτογραφία Εξώφυλλου: Ευτύχης Τσαουσίδης
- Μπεράτι-
Μας ξύπνησε η βροχή. «Φτού!…». «Γρήγορα πιάστε τον χορό της ξηρασίας…» πρόσταξε ο δρυΐδης και ω! του θαύματος ο Τουτάτης μας χαμογέλασε και όχι μόνο αλλά, έδειξε και τον καλύτερο του εαυτό έτσι, που ξέπλυνε την ατμόσφαιρα. Η θέα από το κάστρο του Μπερατιού στην κορφή του λόφου προσέφερε όμορφες εικόνες έτσι όπως το ποτάμι στα χαμηλά, κύκλωνε τον λόφο. Το ίδιο το κάστρο, περιποιημένο, παρέμενε το ίδιο ζωντανό με άλλοτε, φιλοξενώντας εντός του ένα ολάκερο χωριό. Τα πολύχρωμα στίφη των τουριστών που συνέρρεαν, ουδόλως μας απέσπασαν από το έργο μας και ούτε που καταλάβαμε πως πέρασε η ώρα, όταν ο Δήμος πρόσταξε την έξοδο.
- ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ -
Έξοδος με πορεία δυτική και μείς έπρεπε να διασχίσουμε όλο σχεδόν το νότιο άκρο της γείτονος μέχρι να αναφωνήσουμε «θάλαττα, θάλαττα». Στην πορεία και όλως αιφνιδίως πριν αντικρίσουμε το Fier έγινε βορειοδυτική στροφή για να αντικρίσουμε τα ερείπια της Απολλωνίας. Εν συντομία ακολούθησε η αρχαιολογική αναδίφηση από τον ιστορικό της παρέας για να μάθουμε τι φωτογραφίζουμε οι υπόλοιποι και ακολούθησε η περιπλάνηση στον όμορφα περιποιημένο χώρο που φιλοξενούσε τα απομεινάρια της αρχαίας Κορινθιακής πόλης. Ίσως ήταν η τελευταία μαζί με την Επίδαμνο πόλη της αρχαιότητας στο βορειότερο σημείο της Ελληνικής επικράτειας που δεν ήταν και τόσο αμιγής μιας και το Ιλλυρικό στοιχείο υπερτερούσε σε αριθμούς. Εκείνο που διατυπώνουν όμως οι γραφές είναι η ειρηνική συνύπαρξη και των δύο φυλών χωρίς παρατράγουδα. Μάθαμε για τον επί των ημερών μας -μόλις το 2020 εν μέσω πανδημίας- βανδαλισμό του Νυμφαίου από αγνώστους και έτσι φωτογραφίσαμε τα συντρίμμια της μνημειακής κρήνης. Η πρόσοψη του βουλευτηρίου και το θέατρο ήταν στην θέση τους και έτσι απέκτησε νόημα και η φωτογραφική μας απόπειρα.
- Νάρτα -
Η κοιλάδα του Fier είχε διάχυτη την ταγκή μυρωδιά του πετρελαίου να πλανιέται στον αέρα και ήταν διάσπαρτη με εγκαταστάσεις εξόρυξης για να μας θυμίζει πως είναι κι αυτή πετρελαιοπαραγωγός χώρα. Γρήγορα την αφήσαμε για να φτάσουμε μετά από δίωρο ταξίδι στο πάρκο των εκβολών του Αώου, την «Νάρτα». Η ρηχή λιμνοθάλασσα περιβαλλόμενη από αμμοθίνες και υδροβιότοπους προσφέρει πρόσβαση στο μικρό νησί της μέσω όμορφου ξύλινου διαδρόμου, που απ΄ ότι φαίνεται προτιμούν οι ντόπιοι για φωτογραφικό διάκοσμο στην φωτογραφική ιστορία της αρχής της έγγαμης τους ζωής. Το βυζαντινό μοναστήρι της Μεταμόρφωσης θυμίζει έντονα την «κουμπελίδικη» της Καστοριάς και γύρω του είναι εμφανής η προσπάθεια αναστήλωσης του χώρου. Πήρε και η Νάρτα το φωτογραφικό μερίδιο που της ανήκε και φύγαμε για νοτιότερα, για τον Αυλώνα. Μεγάλο λιμάνι από την αρχαιότητα, που με την τωρινή του όψη αποδεικνύει την άποψη της μεταμοντέρνας αρχιτεκτονικής αντίληψης που θέλει να οικοδομείται κάθε σπιθαμή γης με ποικίλα θηριώδη οικοδομήματα, αντίληψη που φαντάζομαι αποκόμισαν οι ντόπιοι μετά από την στενή συνάφεια που ανέπτυξαν με τους νότιους γείτονες τους. Έτσι κι αλλιώς μπουχτισμένοι από οικείες εικόνες δραπετεύσαμε μετά από στάση λίγων λεπτών. Μπροστά μας και ανατολικότερα απλώνονταν κατά μήκος της Αδριατικής ο μακρύς όγκος των «Κεραυνίων» που στην απόληξη τους ήταν και τελικός προορισμός της ημέρας, οι Άγιοι Σαράντα.
