Η ζωή στο αστικό τοπίο μεταβάλλεται με κάθε δευτερόλεπτο του χρόνου που κυλά. Υπάρχει κίνηση, σφυγμός,  ένταση, πολυπλοκότητα, αλισβερίσι και συνεχής εξέλιξη στους δρόμους της πόλης. Ο αυθορμητισμός είναι η συνώνυμη λέξη της φωτογραφίας δρόμου καθώς στόχος του φωτογράφου είναι να είναι έτοιμος για την “καθοριστική στιγμή”, όπως την διαμήνυσε ο Bresson στο ομώνυμο βιβλίο του, πυροδοτώντας το κλείστρο του στο κατάλληλο κλάσμα του δευτερολέπτου και παγώνοντας αιώνια τη μοναδική στιγμή που του προσφέρει αυτή η αέναη αστική κίνηση. Παρόλα αυτά υπάρχουν δύο σχολές αστικών φωτογράφων. Η μια σχολή αποζητά την ανθρώπινη φιγούρα να είναι απαραίτητη σε αυτού του είδους τη φωτογραφία, ενώ η άλλη είναι πιο ελαστική, αποδεχόμενη το αστικό τοπίο ως μέρος της φωτογραφίας δρόμου. Γκράφιτι, παγκάκια, φωτεινοί σηματοδότες, γέφυρες και άλλα πολλά θεωρούνται μέρος της πόλης. Αντικείμενα κατασκευασμένα από τον άνθρωπο, για χρήση από τον ίδιο σε δημόσια θέα ανήκουν κι αυτά στο δρόμο. Είναι μέρος του, αρά είναι δύσκολο να μην μπορούν να ανήκουν στην φωτογραφία δρόμου ακόμα και όταν δεν υπάρχει αλληλεπίδραση τους με το ανθρώπινο στοιχείο. Η τέχνη της φωτογραφίας θεωρώ ότι αγκαλιάζει την εικόνα όπως και να έχει αναμένοντας τον θεατή να την αντικρίσει και να αποφασίσει αν αυτό που βλέπει τον συνδέει με κάποιο συναίσθημα ή με κάποια παρόμοια εμπειρία που ίσως είχε στο παρελθόν. Αν εν τέλει αυτήν τη σύνδεση την καταφέρει ένα βλέμμα ή μια ανθρώπινη χειρονομία στην αστική ζούγκλα ή μια νέον πινακίδα που παροτρύνει να επισκεφτεί ο αθέατος περαστικός την είσοδό της τότε η ταμπέλα “φωτογραφία δρόμου” δεν έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί ο σκοπός επιτεύχθηκε.