Παρακάτω ήταν το «Κριμήνι» και το γεφύρι του στον ίδιο ποταμό, που υπέκυψε στις σύγχρονες ανάγκες και αποδέχτηκε την άσφαλτο στην ράχη του. Αφού τα ψάλαμε σε άγνωστους αυτουργούς γι’ αυτό το ανοσιούργημα, βαλθήκαμε να αποκαταστήσουμε όπως μπορούσαμε τα πράγματα, ανεβοκατεβαίνοντας στην ρηχή κοίτη, με την μικρή ροή ψάχνοντας την γωνία που θα αναδείκνυε την χαμένη αίγλη της κατασκευής. Το 1802 κτίστηκε και πέντε τόξα είχε και πολλά βάσανα πέρασε στην ροή του χρόνου και άλλοι το ανατινάξανε και άλλοι το ξανακτίσανε μα αυτό άντεξε.

  Η ανηφοριά έπρεπε να φτάσει στο αποκορύφωμα της για να μας αποκαλύψει την υπέροχη κοιλάδα με την «Χαραυγή» στο νοτιανατολικό της φρύδι. Εκεί στο στριφογυριστό ασημί του δρόμου μόλις που φαίνονταν το «παλιό μονότοξο γεφύρι» της «Χαραυγής» που γεφυρώνει τα νερά του ρέματος της «Βάθιας». Μας πόζαρε όλο χάρη την μία και μοναδική του καμάρα που καθρεπτίζονταν στον ήλιο και μείς ξεδιπλώσαμε την φωτογραφική μας δεινότητα απαθανατίζοντας τα παιχνίδια του ήλιου που ΄χε ανέβει ψηλά. Πάνω στον οίστρο μας χάσαμε τον Δάνη. Τον πήρε το μάτι μας στο κατόπι ενός μοναχικού ποδηλάτη και δεν φανταστήκαμε πως η χρόνια αγάπη του για το δίκυκλο θα μπορούσε να τον ξεστρατίσει στα παλιά του συνήθεια. Πάνω στην εναγώνια αναζήτηση μας τον είδαμε να καταφθάνει ιδρωμένος μ΄ένα χαμόγελο ίσαμε τα αυτιά. «Να μωρέ! Μέχρι λίγο πιο πάνω πήγα συζητώντας…». Συζητώντας φτάσαμε στην «Χρυσαυγή», παλιό χωριό με ιστορία που φθάνει στα 1543 και πιο πριν ακόμα, με τ΄ όνομα «Μιραλί». Ιστορίες βαμμένες στο αίμα και καταστροφές από Τουρκαλβανούς και σκέτους Τούρκους, αναμίχτηκαν με την σκληρή πέτρα της ψυχής των ντόπιων που επέμειναν και στο τέλος μετά την απελευθέρωση αναπνέοντας τον αέρα της ελευθερίας, ονόμασαν το χωριό τους «Χρυσαυγή». Περιποιημένο χωριό που στο δυτικό του τμήμα βρίσκεται ένα από τα πιο όμορφα γεφύρια με ύψος 9 μέτρων και μονή καμάρα που θεμελιώνεται στα βραχώδη πρανή του «Παλιομάγερου» που αφού περνάει από τον παλιό νερόμυλο καταλήγει στον «Πραμόριτσα».