Τι να πρωτοπεί κανείς για τις πόρτες και τα παράθυρα που τιμώνται στη θεματική μας για το μήνα Οκτώβριο; Πέραν της προφανούς δομικής τους χρήσης στην καθημερινότητα μας αυτές οι δυο έννοιες χρησιμοποιήθηκαν σε αμέτρητες μορφές τέχνης. Τα είδαμε σε πίνακες ζωγραφικής, σε έργα του κινηματογράφου και του θεάτρου, σε ποιήματα και στίχους τραγουδιών. Από τους θρυλικούς Doors στα Windows του Bill Gates ως, το “δυο πόρτες έχει η ζωή” της αείμνηστης Ευτυχίας που κλείνει στους εμβληματικούς της στίχους την καθοριστική για τις ζωές μας αξία που έχουν ετούτες οι ανθρώπινες εκφάνσεις που από το ασυνείδητο μετουσιώνονται σε καλλιτεχνική έκφραση.

Τι να κρύβει άραγε πίσω της μια κλειστή πόρτα; Να σου η περιέργεια να διαπερνά τη ραχοκοκαλιά μας. Να ‘ναι κάτι αξιοθαύμαστο, κάτι ωραίο ή μήπως κάτι τρομακτικό σαν εφιάλτης; Να την περάσουμε την πόρτα αυτή που βρέθηκε στο διάβα της ζωής μας; Θα ‘ναι ευκαιρία για κάτι καλύτερο ή μπας και είμαστε καλά εδώ στη σιγουριά και την ασφάλεια μας; Ορίστε επιλογές που βαραίνουν το νου και η πόρτα, σύμβολο μετάβασης, στέκει εκεί άλλοτε ορθάνοιχτη και άλλοτε κλειδωμένη να παίζει με το μυαλό μας. Επιτομή της αμφισημίας όμως, γίνεται σημάδι ελευθερίας και εγκλεισμού συνάμα. Στα σκαλίσματα της, κρύφτηκαν οι φόβοι της αβεβαιότητας του μένω ή φεύγω. Η πόρτα που κερνάει τη γέννα και το θάνατο είναι αυτή η ίδια που πρώτη ανοίγει τα μάτια μας και τελευταία τα κλείνει σηματοδοτώντας την ελπίδα του αιώνιου ταξιδιού.

Και το παράθυρο όμως διόλου πίσω δεν πάει στη μεγαλοσύνη των συμβόλων και των εννοιών. Μπροστά στο γλυκό φως του ήλιου να μας λούζει και στα ανοιχτά παραθυρόφυλλα ο αγέρας της προσμονής γίνεται ελπίδα. Να κι ο έρωτας που σκύβει το κεφάλι στο περβάζι ρίχνοντας τις σαϊτιές σε ανύποπτες καρδιές. Κλειστές οι γρίλιες και ο φόβος που παραμονεύει πίσω τους, αντάμα με ενοχές και ιοβόλο πρόθεση, να μάθει ο νους μιας άδειας ζωής, τις ζωές των άλλων. Κάγκελα παντού, περίτεχνα και απόκοσμα να κλείνουν τους από μέσα, από την επιβουλή των απ έξω και συγχρόνως σε μια διαστροφική αντιστροφή, να κόβουν τον αέρα αυτών που διάλεξε η ζωή να κλείσει μέσα.

Γέφυρες λοιπόν, μεταξύ του εντός και τους εκτός. Για τους φωτογράφους πάντα θα είναι ένα θέμα που ιντριγκάρει και μαγεύει με την αισθητική του. Αναμοχλεύει συναισθήματα και γεννά εικασίες. Τα αγαπάμε λοιπόν αυτά τα δυο στοιχεία ιδιαίτερα και θα τα φωτογραφίζουμε εσαεί γιατί είναι μέρος της ζωής μας.