Ο Αντώνης Αλεξάκης, απόστρατος της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, γεννήθηκε το 1970 και ζει ήσυχα και ειρηνικά στη Ναύπακτο με τη σύζυγό του όπου μαζί έχουν έναν γιό 22 ετών.
Αγαπάει τα ταξίδια και μετακινείται συχνά στην Αθήνα όπου τον τραβάει η φωτογραφική ζωή αρκετών ομάδων των οποίων είναι μέλος. Θυμάται πάντα τον εαυτό του με μια κάμερα όπως μας λέει ο ίδιος, ωστόσο τα τελευταία έξι χρόνια έχει έρθει πιο κοντά με την τέχνη της φωτογραφίας.
Δηλώνει ερασιτέχνης και εραστής της φωτογραφίας και ασχολείται με διάφορες θεματικές, μα ξεχωρίζει τη φωτογραφία δρόμου, τοπίου, το πορτρέτο, το καλλιτεχνικό γυμνό και τέλος τη θεατρική φωτογραφία καθώς παράλληλα ασχολείται και με την υποκριτική.
Λατρεύει τα ατομικά concept με ανθρώπους που αγαπούν κι αυτοί την φωτογραφία δημιουργώντας έτσι μια αλληλένδετη συνεργασία πάνω στην οποία μπορεί να δημιουργήσει μια αυτοσχέδια ιστορία την οποία σκηνοθετεί και απαθανατίζει.
Έχει συμμετάσχει σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις όπως στην iFocus, Photovision, με τους Instagramers Events, καθώς και σε εκθέσεις με το Διάφραγμα 26 και με την Ελληνική Φωτογραφική Εταιρία της οποία είναι και ενεργό μέλος. Επίσης έχει διακριθεί σε αρκετούς διαγωνισμούς και έργα του έχουν φιλοξενηθεί σε περιοδικά φωτογραφίας.
Σύνθημά του είναι «Η ζωή είναι στιγμές, η κάθε φωτογραφία είναι μια στιγμή» και ενώ μας ξεκαθαρίζει ότι έχει πολλά ακόμα να μάθει και χαίρεται για αυτό προσπαθεί πάντα για το καλύτερο.
Εμείς είχαμε την τιμή να γνωρίσουμε από κοντά τον Αντώνη Αλεξάκη κατά την επίσκεψή του στην Κατερίνη με την Ε.Φ.Ε. και έκτοτε έχουμε ένα όμορφο διαδικτυακό πάρε-δώσε και τον ευχαριστούμε που μας τιμά με τον εγκαινιασμό της καινούριας μας θεματικής με τίτλο «Πέντε Ερωτήσεις». Ακολουθήστε τον Αντώνη στο Instagram με ένα κλικ εδώ: @ant.alexakis_photography Ας τον απολαύσουμε λοιπόν!
Ο Αντώνης Αλεξάκης, απόστρατος της Ελληνικής Αεροπορίας, γεννήθηκε το 1970 και ζει ήσυχα και ειρηνικά στη Ναύπακτο με τη σύζυγό του όπου μαζί έχουν έναν γιό 22 ετών.
Αγαπάει τα ταξίδια και μετακινείτε συχνά στην Αθήνα όπου τον τραβάει η φωτογραφική ζωή αρκετών ομάδων των οποίων είναι μέλος. Θυμάται πάντα τον εαυτό του με μια κάμερα όπως μας λέει ο ίδιος, ωστόσο τα τελευταία έξι χρόνια έχει έρθει πιο κοντά με την τέχνη της φωτογραφίας.
Δηλώνει ερασιτέχνης και εραστής της φωτογραφίας και ασχολείται με διάφορες θεματικές, μα ξεχωρίζει τη φωτογραφία δρόμου, τοπίου, το πορτρέτο, το καλλιτεχνικό γυμνό και τέλος τη θεατρική φωτογραφία καθώς παράλληλα ασχολείται και με την υποκριτική.
Λατρεύει τα ατομικά concept με ανθρώπους που αγαπούν κι αυτοί την φωτογραφία δημιουργώντας έτσι μια αλληλένδετη συνεργασία πάνω στην οποία μπορεί να δημιουργήσει μια αυτοσχέδια ιστορία την οποία σκηνοθετεί και απαθανατίζει.
Έχει συμμετάσχει σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις όπως στην iFocus, Photovision 2022, με τους Instagramers Events, καθώς και σε εκθέσεις με το Διάφραγμα 26 και με την Ελληνική Φωτογραφική Εταιρία της οποία είναι και ενεργό μέλος. Επίσης έχει διακριθεί σε αρκετούς διαγωνισμούς και έργα του έχουν φιλοξενηθεί σε περιοδικά φωτογραφίας.
Σύνθημά του είναι «Η ζωή είναι στιγμές, η κάθε φωτογραφία είναι μια στιγμή» και ενώ μας ξεκαθαρίζει ότι έχει πολλά ακόμα να μάθει και χαίρεται για αυτό προσπαθεί πάντα για το καλύτερο.
Εμείς είχαμε την τιμή να γνωρίσουμε από κοντά τον Αντώνη Αλεξάκη κατά την επίσκεψή του στην Κατερίνη με την Ε.Φ.Ε. και έκτοτε έχουμε ένα όμορφο διαδικτυακό πάρε-δώσε και τον ευχαριστούμε που μας τιμά με τον εγκαινιασμό της καινούριας μας θεματικής με τίτλο «Πέντε Ερωτήσεις». Ας τον απολαύσουμε λοιπόν!
1 )Γιατί φωτογραφίζεις;
Θα μπορούσα να απαντήσω με ένα πολύ εύκολο «μου αρέσει» ή «το αγαπώ».
Σίγουρα είναι και αυτά, όμως πιστεύω ότι είναι κάτι βαθύτερο, είναι το συναίσθημα που θέλω να βγάλω σε κάθε εικόνα μου. Ίσως είναι εικόνες που έχω φανταστεί πολύ καιρό πριν, τις έχω ήδη μέσα μου σαν οπτασία και περιμένω την κατάλληλη στιγμή για να τις πραγματοποιήσω.
Με λίγα λόγια φωτογραφίζω για να εξωτερικεύσω τα συναισθήματα της ψυχής μου, μου αρέσει να μιλάνε οι εικόνες μου αντί για μένα.
2) Ποια λεπτομέρεια είναι αυτή που για εσένα κάνει μια φωτογραφία καλή;
Στην εποχή μας, ειδικά με το διαδίκτυο, κατακλυζόμαστε από εκατοντάδες χιλιάδες εικόνες καθημερινά. Νομίζω ότι ζούμε στην εποχή της εικόνας και όχι τόσο της φωτογραφίας.
Για μένα μια καλή φωτογραφία είναι αυτή που θα σε κάνει να την δεις λίγο παραπάνω, θα σου κεντρίσει το ενδιαφέρον είτε γιατί κάτι σου δίνει σαν μήνυμα, είτε γιατί σου βγάζει συναίσθημα, είτε ακόμα γιατί δεν την καταλαβαίνεις και προσπαθείς για αυτό.
Η λεπτομέρεια λοιπόν για μένα στην καλή φωτογραφία είναι αυτό που θα μείνει στην μνήμη του θεατή (και αυτό ο κάθε καλλιτέχνης πρέπει να το βρει μόνος του) και δεν θα την προσπεράσει βιαστικά όπως χιλιάδες άλλες εικόνες.
3) Από που αντλείς τη δημιουργικότητα σου και πως καταπολεμάς ένα ενδεχόμενο φωτογραφικό τέλμα;
Νομίζω ότι το μυστικό είναι στα απλά πράγματα της ζωής, στις λεπτομέρειες της, στην αγάπη σου για αυτά και το θείο δώρο της ζωής. Πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι καταναλώνοντας τον εαυτό μας κυνηγώντας υψηλές προσδοκίες προσπερνάμε αυτό το νόημα της ζωής.
Η απλότητα, η αλήθεια, η ομορφιά της ζωής, το θείο δώρο της φαντασίας όλα αυτά με βοηθούν να σκέφτομαι δημιουργικά και αν κάποια στιγμή βρεθώ σε φωτογραφικό τέλμα, θα δημιουργήσω στον κήπο μου που αγαπώ, θα διαβάσω ένα βιβλίο, θα κάνω κάτι άλλο γιατί η δημιουργία πρέπει να είναι μέσα μας σε όλα για να μπορούμε να δημιουργούμε και στην τέχνη.
4) Τι είναι αυτό που δεν σου αρέσει σε μια φωτογραφία;
Αν και η τέχνη της φωτογραφίας είναι υποκειμενική, θα έλεγα ότι δεν μου αρέσει αυτό που προσπαθεί να τραβήξει τον θεατή με οποιονδήποτε τρόπο με το επιτηδευμένο, το ψεύτικο, το υποκριτικό, το πρόστυχο. Εκεί που δεν σε τραβάει η φωτογραφία αλλά σε ελκύουν άλλες πρακτικές συνήθως σεξιστικές κλπ.
Και φυσικά δεν είμαι ενάντια στην σκηνοθετημένη φωτογραφία, κάνω γυμνό, αλλά θέλω να πιστεύω και προσπαθώ για αυτό, να πλησιάζει τον όρο του αυθορμητισμού, να δηλώνει καλλιτεχνικό δίνοντας κάποιο συναίσθημα.
5) Αν έπρεπε να διαλέξεις μόνο ένα στυλ φωτογραφίας ποιο θα ήταν και γιατί;
Πολύ δύσκολο . Νομίζω ότι κάθε φωτογράφος πρέπει να ασχοληθεί στην πορεία του με όλες τις θεματικές, αλλιώς όπως λέγαμε πιο πριν θα καταλήξει με βεβαιότητα σε τέλμα με μία μόνο θεματική.
Αλλά αφού μου τίθεται αυτή η ερώτηση θα έλεγα ότι δεν θα άφηνα ποτέ το ανθρώπινο στοιχείο σε οποιαδήποτε μορφή του, γιατί πιστεύω ότι αυτή η χημεία (γιατί πρέπει να υπάρχει χημεία ) ανάμεσα σε φωτογράφο και εικονιζόμενο είναι μαγική. Είναι δύσκολο να επιτευχθεί, απαιτεί πολύ προσπάθεια, εξοικείωση και εντριβή πάνω σε αυτό για να μπορείς να αποκτήσεις την εμπιστοσύνη του μοντέλου σου.Είναι σαν να βλέπεις μέσα του, όταν φωτογραφίζεις, τη ψυχή του να βγάζεις και το δικό σου υποσυνείδητο και φαντασία.
Αυτή την ‘’σχέση’’ δεν θα την άφηνα ποτέ.
